(Για "Like" θα πρέπει να είσαι αποσυνδεδεμένος από το fb και να συνδεθείς μέσω αυτού. Ευχαριστώ).
Ήτανε τόσο ωραία αυτή η κατασκευή!
Την έδειξα στην Μαρία κι ενθουσιάστηκε αμέσως. "Να την φτιάξουμε κι εμείς!" είπε χοροπηδώντας.
"Ναι, ναι. Με την πρώτη ευκαιρία..." απάντησα.
Αποθήκευσα την σελίδα και συνέχισα με τα δικά μου.
Φαντάζομαι ότι εάν άκουγα τον παραπάνω διάλογο κάπου αλλού θα έλεγα ότι η υπόθεση ήτανε χαμένη. Γιατί όλα αυτά που έχουν αφεθεί, αυτά που περιμένουνε τη "πρώτη ευκαιρία" χάνονται στον πυθμένα του χρόνου. Αδιάβαστα βιβλία, ταινίες που θα θέλαμε να δούμε, φωτογραφίες που δεν έχουμε ταξινομήσει, βόλτες που δεν έχουμε κάνει. Το μικρό τερατάκι που ονομάζεται "αναβολή" καραδοκεί και σχεδόν πάντα κερδίζει. Γιατί το βασικό του πλεονέκτημα κρύβεται μέσα στην ίδια μας την φράση: "Με την πρώτη ευκαιρία". Γιατί η φράση αυτή εμπεριέχει την αναβολή. Και η αναβολή φέρνει μαζί της και την λησμονιά.
Δεν θα καθόμουν λοιπόν να περιμένω. Ήξερα πως εάν δεν γυρέψεις ο ίδιος την "στιγμή" εκείνη δε θα σου κάνει τη χάρη. Κι αυτός που πίστεψε σε κάποιες της υποσχέσεις, και κάθισε να την περιμένει, ακόμη στέκεται εκεί, στο ίδιο το σημείο.
Την επομένη, από το πρωί, της έστησα καρτέρι. Κοντά στο απόγεμα την βρήκα. Την έπιασα από τον καρπό και την τράβηξα κοντά μας.
Μαζί μου ήταν και η Μαρία. Ήτανε και ο Χρήστος που πέρναγε τρέχοντας ανάμεσά μας για να προκαλέσει αναστάτωση, τόσο που τον ενθουσιάζει... και που τον κάνει να γελά... Κι άντε μετά να τον σταματήσεις...