Μέχρι τώρα δεν ήξερα από που προέρχονταν οι θαμπές φωτογραφίες που έβρισκα στην μηχανή κάθε φορά που πήγαινα να μεταφέρω το περιεχόμενό της. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Όταν όμως αυτό συνεχίστηκε για περισσότερες από τις φορές που ένα γεγονός παραμένει στα όρια του "τυχαίου" άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι παράξενο συμβαίνει. "Ναι. Κάτι παράξενο συμβαίνει" είπα και κατέστρωσα σχέδιο.
Την επομένη άφησα την μηχανή στο γραφείο και πήγα να τακτοποιήσω κάποιο από τα ράφια του μαγαζιού. Υποτίθεται ότι είχα στραμμένη όλη μου την προσοχή στην ενασχόλησή μου μα στην πραγματικότητα με την άκρη του ματιού μου είχα γραπωθεί από τη μηχανή.
Το συμβάν δεν άργησε να εξελιχθεί: Μία ομάδα από νεράιδες εμφανίστηκε στον αέρα του χώρου αφήνοντας ασημόσκονη στο πέρασμά της, πέταξε ανάμεσα από τα κρεμασμένα φωτιστικά, από τα mobile, τρύπωσε μέσα στα ξύλινα κουκλόσπιτα κι έπειτα πέταξε προς το γραφείο. Μία από αυτές πλησίασε την μηχανή ενώ οι υπόλοιπες κοιτούσαν σα να περίμεναν να διαπιστώσουν.
Έγινε τόσο γρήγορα που η μηχανή δεν πρόλαβε να εστιάσει: Στάθηκε μπροστά στον φακό, άπλωσε το χέρι της και πάτησε το πλήκτρο. Και τότε κατάλαβα πως αυτό ήταν ένα από τα αγαπημένα τους παιχνίδια: Να τα βάζουν με την τεχνολογία. Για το ποιος είναι ποιο γρήγορος.
Χαμογέλασα και συνέχισα εκείνο με το οποίο είχα καταπιαστεί. Μέχρι να εξαφανιστούν.
"Αύριο θα τις φωτογραφίσω με τον δικό μου τον τρόπο" σκέφτηκα σχεδόν ευτυχισμένος που στην ζωή όλα είναι εφικτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου