Τελικά πολύ "ψαγμένες" αυτές οι γαντόκουκλες

(Για "Like" θα πρέπει να είσαι αποσυνδεδεμένος από το fb και να συνδεθείς μέσω αυτού.  Ευχαριστώ).

Οι γαντόκουκλες παραπονέθηκαν: 

- Τι έγινε... καιρός δεν είναι για μια νέα ανάρτηση; Σχεδόν δύο μήνες πέρασαν από την τελευταία σου. Στο blog ακόμη Χριστούγεννα είναι...

Ναι ήταν αλήθεια. Με αυτά και με τα άλλα -που λίγο πολύ όλοι τα γνωρίζουμε και τα βιώνουμε- πέρασε ο καιρός. Παρατηρούμε, μήπως συμβεί κάτι. Περιμένουμε να γίνει κάτι. Περιμένουμε να αλλάξει κάτι. Προσπαθούμε να το επιδιώξουμε, να το προκαλέσουμε φωνάζοντας, ανάβοντας φωτιές, περνώντας μέσα απ τις φλόγες, μέσα απ τους καπνούς, τα μάτια μας δακρύζουν, κρατιόμαστε απ' τις χρωματιστές κλωστές του μυαλού μας κι ακολουθούμε τα μονοπάτια στα οποία είναι απλωμένες αναζητώντας έτσι ή -έστω- με κάποιον -οποιοδήποτε- τρόπο φως στην άκρη του τούνελ, καθαρό αέρα, απλά πράγματα. Τα αυτονόητα. Μα αποπροσανατολιζόμαστε. Στις αναλύσεις των ειδικών, στις απόψεις των φίλων, στις συζητήσεις των διπλανών τραπεζιών, στις πληροφορίες, στις άχρηστες γνώσεις, οι ημέρες κυλούν, ο καιρός περνάει, εμείς μεγαλώνουμε ενώ τα πράγματα γύρω μας μικραίνουν... Αποπροσανατολισμένοι.

- Έεε... Ξεκόλλα, βγες από τον κύκλο. Δεν ζαλίστηκες ακόμη; Έχεις αφήσει έκθετο το μυαλό σου νομίζοντας πως θα σε πυροβολήσουν στο σώμα. 

- Ναι. Δίκιο έχετε σε όλα αυτά.  Μα... Μα πώς να το πω... Δεν μου ταίριαζε, δεν μου πήγαινε να γράφω στο blog ενώ γύρω μου ο κόσμος καίγονταν.

- Ο κόσμος δεν έπαψε κι ούτε θα πάψει ποτέ να καίγεται. Άλλες φορές περισσότερο κι άλλες φορές  λιγότερο. Όμως ακόμη κι έτσι, οι άνθρωποι δεν παύουν να έχουν ανάγκη το όνειρο, ίσως τώρα ακόμη πιο πολύ. Την μαγεία. Την πίστη. Αυτά που μπορούμε να τους προσφέρουμε εμείς. Γι' αυτό είμαστε φτιαγμένοι. Ο καθένας έχει τον προορισμό του. Άφησε λοιπόν κατά μέρος τα μελό, πιάσε την μηχανή σου και κάνε τον κόσμο σου πιο όμορφο απ' ότι είναι. Άντε. Πολλά είπαμε... Και συνήθως δεν λέμε ποτέ τίποτε στους ανθρώπους παρά μόνο αυτά που θέλει να πεις εκείνος που μας φοράει στην άκρη του χεριού του.

- Μισό λεπτό... μισό λεπτό... Μία τελευταία ερώτηση. Το όνειρο για το οποίο λέτε, η ελπίδα, η πίστη για την οποία όπως είπατε είσαστε φτιαγμένοι πουλιέται κι αγοράζεται; 

- Χα... Στον δικό μας κόσμο όχι αλλά στον δικό σας ναι. Για να μπορέσει αυτός που μας κατασκεύασε να μεγαλώσει τα οκτώ παιδάκια του και να αγοράσει τα φάρμακα για την άρρωστη τη μάνα του. 

- Αυτό να το πάρω σαν ειρωνεία ή... (εδώ έκοψαν απότομα τον συνειρμό μου).

- Βλέπεις, ο δημιουργός μας δεν είναι σαν τον δικό σας. Στον ίδιο κόσμο ζείτε και φαντάζομαι ότι ξέρεις πως έχουν τα πράγματα. Όμως αλήθεια, θέλεις πραγματικά να ανοίξουμε τώρα αυτή τη κουβέντα;

Όταν τις τοποθέτησα την μία δίπλα από την άλλη μου χάρισαν το πιο όμορφο χαμόγελό τους. Και ήξερα πια πως αυτό το χαμόγελο δεν ήταν μόνο για εμένα.