Carousel.gr (τα παιχνίδια των ονείρων μας): 10/26/12

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Πιρουνάκια στολιδάκια

(Για "Like" θα πρέπει να είσαι αποσυνδεδεμένος από το fb και να συνδεθείς μέσω αυτού. Ευχαριστώ).

Η Αλίκη δεν ενθουσιάστηκε τόσο από το άρωμα του τσαγιού που της πρόσφερε ο καπελάς αλλά από το σετ των φλιτζανιών, από τα τσαγερό, από τις κούπες της ζεστής σοκολάτας, από τις φόρμες με τα γλυκίσματα...

Ναι. Ήταν παράδοξα όλα αυτά που ζούσε όμως δεν αφαιρούσαν την μαγεία τους ούτε και την ομορφιά τους. Τουναντίον μάλιστα. Της πρόσθεταν έμφαση κι ώρες ώρες... την ενίσχυαν εκκωφαντικά.

Όταν για παράδειγμα πλησίαζε τα πορσελάνινα σκεύη στα χείλη της εκείνα της ψιθύριζαν στίχους Χακού:
"παλιά λίμνη
ένας βάτραχος μέσα πηδά
ήχος νερού"*...

και η Αλίκη χαμογελούσε από ευγένεια όπως ακριβώς κάνει κάποιος όταν δεν θέλει να προσβάλει άθελά του τον συνομιλητή του.

"Δεν μπορώ να κάνω κάτι" είπε ο καπελάς ξύνοντας το ψηλόλιγνο καπέλο που φορούσε στο κεφάλι. "Είναι πολύ φλύαρα, το έχω αποδεχθεί. Ξέρω πως ξέρεις ότι ξέρω πως ξέρεις πως πρέπει να δεχόμαστε τον καθένα έτσι όπως είναι, γιαυτό που είναι, διαφορετικά δεν θα ήταν αυτός που είναι και δεν θα υπήρχε λόγος να είμαστε μαζί... εφόσων βέβαια ισχύει το ότι είμαστε... μαζί... γι' αυτό που είναι και όχι γιατί μας άρεσε... μας άρεσε... εχμμμ... το καπέλο του".

Η Αλίκη του χαμογέλασε, πήρε βαθιά ανάσα και με μια γρήγορη κίνηση ακούμπισε το φλιτζάνι στα χείλη της. "Ιιιιιιιιιι...." στρίγκλισε το φλιτζάνι. "Μή καλέ... θα καείς... φύσα πρώτα...".

Όταν αργότερα ο καπελάς έφερε ένα στρογγυλό σκεύος με λουκούμια για να γλυκαθούν, χρησιμοποίησαν τους πάτους των φλιτζανιών για να μη λερώσουν τα δάχτυλάτους από την άχνη.

Στον πάτο του κάθε φλιτζανιού υπήρχε στερεωμένο από ένα πιρουνάκι κάτι που δεν είχε ξαναδεί η Αλίκη όπως βέβαια τόσα και τόσα άλλα σε αυτόν τον παράξενο κόσμο.

Όταν αργότερα σηκώθηκε για να φύγει, ο καπελάς της πρόσφερε δύο από τα σετ που τόσο την είχανε εντυπωσιάσει. "Για να με θυμάσαι" της είπε και της έκλεισε το μάτι.