Παζλ με επίπεδα

(Για "Like" θα πρέπει να είσαι αποσυνδεδεμένος από το fb και να συνδεθείς μέσω αυτού.  Ευχαριστώ).

Αυτά τα παζλ έχουν τη δική τους διάλεκτο.

Μας αφηγούνται ιστορίες με τον δικό τους τον τρόπο.

Όπως για παράδειγμα την ιστορία με τα δύο παιδάκια... Άλλοι λεν πως ήταν αδέρφια, άλλοι λεν παιδικοί φίλοι κι άλλοι δυο παιδιά που συναντήθηκαν τυχαία όταν το ένα από αυτά ταξίδεψε με τους γονείς τους στην εξοχή...

Το κοριτσάκι σκάλιζε το χώμα και το αγόρι έτρεξε κοντά του για να δει...

Η ιστορία εξελίσσεται...  

Κάθε επίπεδο κι ένα ταξίδι για το αγόρι στην εξοχή...

Και κάθε φορά ανταμώνουν στο ίδιο το σημείο και μιλούν για τα όνειρά τους φροντίζοντας τους σπόρους που κάποτε είχανε φυτέψει...

Συντροφιά τους τα πουλιά, οι πεταλούδες και τα ζωάκια... ακούν τις ιστορίες των παιδιών κι εμπνέονται από αυτές για να γράψουν τα τραγούδια που θα τραγουδήσουν στη μεγάλη συγκέντρωση των ζώων...

Η προσμονή των παιδιών για κάθε επόμενη συνάντηση είναι μεγάλη.

Μα η φύση τους ανταμείβει για την προσμονή αυτή: τα μικροσκοπικά σποράκια που κάποτε είχανε φυτέψει μεταμορφώνονται σε μεγάλους πανέμορφους ηλίανθους...

Τα δυο παιδιά κρύβονται ανάμεσά τους και περιμένουν εκεί μέχρι να μεγαλώσουν για να συνεχίσουν να είναι μαζί...

 Βέβαια (και αυτό το παραλείπουμε κατά την αφήγησή μας), όταν μεγάλωσαν πια και θέλησαν να αγοράσουν λίγα στρέμματα γης για να φυτέψουν ηλίανθους όπως είχανε στα όνειρά τους φανταστεί, η τράπεζα απέρριψε το αίτημα του δανείου... Κι έδωσαν εξετάσεις και με ΑΣΕΠ διορίστηκαν στο δημόσιο (πάλι καλά θα μου πεις)... μετακόμισαν στην πρωτεύουσα ή σε κάποια μεγαλούπολη όπου οι διαδρομές, η προσμονή στα φανάρια, ο συνωστισμός στα λεωφορεία, οι κολλημένες τσίχλες στα πεζοδρόμια, οι ξεφτισμένοι σοφάδες των πολυκατοικιών έφθειραν τόσο πολύ τα όνειρά τους που τους έκαναν να ξεχάσουν όλα τα παραπάνω...

Τα θυμήθηκαν μόνο όταν κάποια φορά, μετά από πολλά χρόνια, σε ένα ταξίδι τους στην εξοχή, άκουσαν το το αγοράκι τους να ψιθυρίζει στη φιλενάδα που συναντούσε κάθε φορά σε εκείνα τα μέρη: "Εδώ θα μείνουμε για πάντα. Μέχρι να μεγαλώσουμε. Για να μπορούμε να είμαστε για πάντα μαζί . Να φυτεύουμε σπόρους να γίνονται πανύψηλα λουλούδια και τα πουλιά να γράφουν τα ομορφότερα τραγούδια τους για αυτά. Να τα τραγουδούν στη μεγάλη συγκέντρωση των πουλιών και να κερδίζουν το πρώτο, το καλύτερο βραβείο. Και θα είναι σαν να το έχουμε κερδίσει εμείς... και δεν θα χρειαζόμαστε τίποτε άλλο στον κόσμο"... μέσα σε κάτι πανύψηλους, κατακίτρινους ηλίανθους που κανένας μεγάλος δεν τολμούσε κατάματα να κοιτάξει.

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.