Οι γαντόκουκλες περιμένουν υπομονετικά, ακίνητες κι εκείνες έως ότου να έρθει η νύχτα. Λίγο πιο κει οι δακτυλόκουκλες πίσω από μικροσκοπικά κουκλοθέατρα ή μέσα σε ψάθινα καλαθάκια, χαμογελούν η μία της άλλης με νόημα γιατί, όταν πέσει το σκοτάδι, ρίχνουν στον αέρα τα καλύτερά τους τα χρώματα, ανοίγουν την μεγάλη αυλαία, γεμίζουνε με νότες τον ουρανό και ξεκινούν τις παραστάσεις τους, παραστάσεις βγαλμένες μέσα από μύθους, από παραμύθια και όνειρα.
Βασιλιάδες εξόριστοι, κόρες φυλακισμένες σε απρόσιτους πύργους... κι ένα παλικάρι που πάντα φτάνει έως τα πέρατα της γης για να φέρει ότι χρειαστεί... Για να σώσει την αγαπημένη.
Απέναντι ο Βασιλιάς η Βασίλισσα και μαζί τους όλη η αυλή του παλατιού παρακολουθούν με αγωνία...
Μα έτσι όπως επάνω από την μεγάλη την εξέδρα τούς κοιτούν είναι σα να στέκονται κι εκείνοι επάνω σε μίαν άλλη σκηνή, σαν να υποδύονται κι εκείνοι ρόλους. Τον ρόλο του Βασιλιά, τον ρόλο της Βασίλισσας και των αυλικών του παλατιού.
Και η σοβαρότητα με την οποία υποδύονται αυτούς τους ρόλους προδίδει πως τους έχουνε πάρει πολύ στα σοβαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου