Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Μια πόλη από χαρτί


(Για "Like" θα πρέπει να είσαι αποσυνδεδεμένος από το fb και να συνδεθείς μέσω αυτού.  Ευχαριστώ).

Ήτανε τόσο ωραία αυτή η κατασκευή! 
Την έδειξα στην Μαρία κι ενθουσιάστηκε αμέσως. "Να την φτιάξουμε κι εμείς!" είπε χοροπηδώντας. 
"Ναι, ναι. Με την πρώτη ευκαιρία..." απάντησα.
Αποθήκευσα  την σελίδα και συνέχισα με τα δικά μου.


Φαντάζομαι ότι εάν άκουγα τον παραπάνω διάλογο κάπου αλλού θα έλεγα ότι η υπόθεση ήτανε χαμένη. Γιατί όλα αυτά που έχουν αφεθεί, αυτά που περιμένουνε τη "πρώτη ευκαιρία" χάνονται στον πυθμένα του χρόνου. Αδιάβαστα βιβλία, ταινίες που θα θέλαμε να δούμε, φωτογραφίες που δεν έχουμε ταξινομήσει, βόλτες που δεν έχουμε κάνει. Το μικρό τερατάκι που ονομάζεται "αναβολή" καραδοκεί και σχεδόν πάντα κερδίζει. Γιατί το βασικό του πλεονέκτημα κρύβεται μέσα στην ίδια μας την φράση: "Με την πρώτη ευκαιρία". Γιατί η φράση αυτή εμπεριέχει την αναβολή. Και η αναβολή φέρνει μαζί της και την λησμονιά.

Δεν θα καθόμουν λοιπόν να περιμένω. Ήξερα πως εάν δεν γυρέψεις ο ίδιος την "στιγμή" εκείνη δε θα σου κάνει τη χάρη. Κι αυτός που πίστεψε σε κάποιες της υποσχέσεις, και κάθισε να την περιμένει, ακόμη στέκεται εκεί, στο ίδιο το σημείο. 
Την επομένη, από το πρωί, της έστησα καρτέρι. Κοντά στο απόγεμα την βρήκα. Την έπιασα από τον καρπό και την τράβηξα κοντά μας.
Μαζί μου ήταν και η Μαρία. Ήτανε και ο Χρήστος που πέρναγε τρέχοντας ανάμεσά μας για να προκαλέσει αναστάτωση, τόσο που τον ενθουσιάζει... και που τον κάνει να γελά... Κι άντε μετά να τον σταματήσεις...

Όταν λοιπόν στρωθήκαμε, στην θέση του ο καθένας, κατέβασα στον υπολογιστή τα δύο σχέδια της κατασκευής από την αρχική τους τη σελίδα.
Τα μετέφερα σε ένα word -γινότανε κι αλλιώς αλλά με βόλευε έτσι-
για να τα εκτυπώσω.
 
Κι όταν τελείωσε η εκτύπωση τα βάλαμε κάτω για να τα επεξεργαστούμε. Να δούμε τις λεπτομέρειες, το πως και το που θα κοπούνε.
Κάποτε αρχίσαμε τα κοψίματα 
Ήταν η τελευταία ημέρα του Φλεβάρη και μάλιστα αυτή όπου μία στα τέσσερα χρόνια την ζούμε. Κι ο Φλεβάρης έγινε Μάρτης κι ο παππούς μας (ο παππούς μας) μας έπλεξε Μάρτη για τον καρπό κι έτσι ο ήλιος τα βρήκε σκούρα με εμάς γι' αυτό τράβηξε να κάψει άλλους. Και τώρα μεις, μαζί με όλα τα άλλα, περιμένουμε τα χελιδόνια που θα φέρουνε το φως, το γαλάζιο και το καλοκαίρι... Για να μας πάρουνε τον Μάρτη μας, μαζί και την ευχή μας.
Κατά τα άλλα η κατασκευή μας προχωρούσε έτσι όπως θα έπρεπε να προχωρά. Κάποια μικρά λαθάκια δεν μας στενοχώρησαν γιατί εκτός του ότι μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε, δεν ξεχνούμε και το ρητό όπου λέγει ουδείς άσφαλτος. Εξάλλου, για να περάσουμε καλά ήμασταν εδώ. Η κατασκευή ήτανε το μέσο.
Τα κοψίματα συνεχίστηκαν.
Και συνεχίστηκαν.
 Κι έπειτα αρχίσανε τα τσακίσματα.
Τελευταίες επιδιορθώσεις...
Και η πολιτεία μας ήτανε έτοιμη!
Η κατασκευή είναι από το: http://madebyjoel.com/2010/04/paper-city.html 
Μέσα από όλα αυτά, έτσι όπως τώρα τα κοιτώ, ήρθε στο μυαλό μου εκείνο το τραγούδι που λέει:
"Ζω σ' έναν κόσμο από χαρτί
όταν χιονίζει όλοι μαζεύουν κομφετί
κι όταν ρωτάω που θα σε βρω
όλοι μου δείχνουνε τον χάρτινο ουρανό"

Βάζω το τραγούδι να ακουστεί από τα ηχεία 
και η μελωδία του ταξιδεύει στον δικό μας.
 Γαλάζιο.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου