Ο Γουίνι και οι φίλοι του

Και φυσικά ήταν ο Γουίνι εκείνος που ακολούθησε την μέλισσα, 

και κάπως έτσι ξεκίνησε η νέα τους περιπέτεια.

Όλα άρχισαν όταν το αρκουδάκι που το έλεγαν Γουίνι άκουσε τον παράξενο θόρυβο. Έψαξε από δω, έψαξε από εκεί μα δεν μπόρεσε να καταλάβει από που ακούγονταν ο τρομακτικός ήχος που έμοιαζε με τον βρυχηθμό ενός άγριου κι αγριεμένου Λεμονιταριού. 

Πολύ αργότερα και λίγο πριν από το μεσημέρι τελικά κατάλαβε πως ο ήχος που τον βασάνιζε τόσην ώρα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μόνο το γουργουρητό της κοιλιάς του...

"Να πάρει..." είπε. "Πρέπει να βρω λίγο μέλι για να φάω"... και βγήκε έξω από το σπιτάκι του.

Όμως για καλή του τύχη την ώρα εκείνη περνούσε μία μέλισσα από εκεί. 

"Να τη η ευκαιρία μου" είπε και την ακολούθησε για να τον οδηγήσει στο μέλι.

"Γεια σου Γουίνι!" είπε το γουρουνάκι όταν τον είδε να περνάει από μπροστά του. "Γεια σου γουρουνάκι" απάντησε ο Γουίνι. 

"Για που το έβαλες έτσι βιαστικός;" ρώτησε το γουρουνάκι.

"Για το μέλι. Η φίλη μου η μέλισσα θα με οδηγήσει σε αυτό".

"Να έρθω κι εγώ μαζί σας;" ρώτησε το γουρουνάκι.

"Και βέβαια γουρουνάκι. Θα χαρώ πολύ".

Σε λίγο συνάντησαν τον Λαγό, τον Γκαρή, τον Τίγρη, το Φελαντάκι, τον Ρω... Όλη την μεγάλη παρέα! Και όλοι ακολούθησαν τον Γουίνι ο οποίος ακολουθούσε την μέλισσα η οποία θα τους οδηγούσε στο μέλι. Μα δυστυχώς, για κακή τύχη του Γουίνι αλλά και όλων των άλλων, το μεσημέρι εκείνο η μέλισσα είχε άλλον προορισμό. Την είχα προσκαλέσει εγώ για να της κάνω το τραπέζι. Κι έτσι, προς μεγάλη απογοήτευση του Γουίνι δεν κατέληξε στην γαλάζια της κυψέλη αλλά στην μεγαλοπρεπή μου σαλοτραπεζαρία.με τους δώδεκα πολυελαίους, τις βελούδινες πορφυρόχρωμες κουρτίνες και τα χρυσά πόμολα στις πόρτες. 

Βέβαια, παρ' όλα αυτά, πάντα έχω σε μία άκρη τουλάχιστον ένα βάζο με μέλι.

Κι έτσι τελικά κανένας δεν έμεινε δυσαρεστημένος.

:-)