στέκεται στην άκρη των λιβαδιών
στον δρόμο του ανέμου, για να τον ξεγελάσει.
Όταν περνάει ο άνεμος από κοντά της
ποθεί το χρώμα των μαλλιών της.
Να της το κλέψει να το σκορπίσει στον ουρανό
για να τον βάψει πιότερο μπλε απ' ότι εκείνος είναι.
Πέφτει λοιπόν με δύναμη σε αυτά -που να 'ξερε ο καημένος...
ότι από της Kori Kumi τα μαλλιά δεν πρόκειται ποτέ ξανά να φύγει. Αυτή θα γίνει η φυλακή του.
Και μέσα στο κάδρο που περικλείεται ο κόσμος της,
το τοπίο γαλήνιο πια θα παραμένει... εκτός
εκτός από της Kori kumi τα μαλλιά που άγρια θα ανεμίζουν όταν το χρώμα τους γίνεται μπλε ή όταν δεν κάθεται πάνω στο βαμβακόδεντρό της.
Ο θρύλος λέει επίσης ότι περνώντας ο Γκάντι κάποτε από τα μέρη αυτά, κοντοστάθηκε και ρώτησε το όμορφο κορίτσι εάν στ' αλήθεια ήταν η κόρη του Kumi.
Και το κορίτσι τότε του χαμογέλασε και του έδειξε τα μαλλιά της όπου φυλακισμένο είχε τον άνεμο.
Δεν ξέρω κάτι άλλο να σας πω παρά μόνο ότι μια σπίθα άναψε στην καρδιά τότε εκείνου του ανθρώπου. Γιατί μιαν αφορμή ψάχνουν όλα για να ξεκινήσουν.
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου