Μία διαφορετική βάση κρασιού

- Μπορείς να με σηκώσεις ψηλά, να νιώσω ότι πετάω; Πόσο ζηλεύω τα πουλιά!
- Μπορώ, είπε το κορδόνι χαμηλόφωνα και δάκρυσε με τον τρόπο που δακρύζουν τα λευκά κορδόνια.

Σε λίγο, το ολόγιομο φεγγάρι θα ανέβαινε στον ουρανό. Και κάθε φορά, τέτοια νύχτα που το ολόγιομο φεγγάρι ανέβαινε στον ουρανό, το περιεχόμενο ενός μπουκαλιού γέμιζε τα ποτήρια και απλώνονταν στα χαμόγελα του ερωτευμένου ζευγαριού που ζούσε σε αυτό το σπίτι.

- Τι όμορφα που είναι εδώ πάνω! Πόσο διαφορετικά φαίνονται όλα! Πόσο πιο ελαφρύ νιώθω πια...

Ξημερώνει...

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.