Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Ξύλινο κουκλοθέατρο



Πολύ πριν αρχίσουν να στήνονται τα σκηνικά του θιάσου στις πλατείες, οι θεατές επέσπευδαν να πιάσουν την καλύτερη θέση κοντά στο σημείο της εξέδρας. Από το μεσημέρι κι έπειτα λοιπόν ήταν σχεδόν αδύνατο να προσεγγίσει κάποιος τον χώρο κοντά στην εξέδρα σε απόσταση εκατοντάδων μέτρων.
Πολλοί μάλιστα ανέβαιναν στα δέντρα για να βλέπουν καλύτερα και όσοι έμεναν αρκετά πίσω έψαχναν τους πιο γεροδεμένους άντρες ή φρόντιζαν να κλείσουν συμφωνίες από τις προηγούμενες ημέρες με εκείνους για να δουν τη παράσταση ανεβασμένοι στους ώμους τους, με το αζημίωτο, παρόλο που ήταν σχεδόν βέβαιο πως οι ήχοι δεν θα έφταναν μέχρι το μέρος το δικό τους.
Η φόρτιση του κόσμου κατά την αναμονή, μέχρι να ξεκινήσει η παράσταση, ήταν τόσο μεγάλη ώστε αρκετοί έχαναν τις αισθήσεις τους ενώ άλλοι ξεσπούσαν σε κλάματα για να εκτονώσουν την αγωνία και την έντασή τους.
Ο χρόνος της αναμονής είχε διαφορετικό βάρος απ' όλες τις υπόλοιπες ώρες της καθημερινότητάς τους, τόσο αβάσταχτο βάρος που σχεδόν τους έκοβε την ανάσα.
Μα όπως συνηθίζεται εις τους αιώνες των αιώνων η νύχτα έρχονταν και το σκοτάδι απλώνονταν επάνω από τα κεφάλια, γύρω και παντού, μαζί με τη μαγεία και ότι άλλο κουβαλάει αυτή μαζί της.
Και δίνονταν το σύνθημα για να σβήσουν οι φωτιές από τα πελώρια φανάρια που είχανε κρεμαστεί για την περίσταση από ψηλούς ξύλινους στύλους.
Κι ακολουθούσαν τότε οι ιερότερες στιγμές, επισφραγίζονταν απ' την απόλυτη σιωπή μέχρι ν' ανοίξουν οι κουρτίνες, μέχρι να εμφανιστεί ο βασιλιάς επάνω στην εξέδρα.
Όχι πως στη συνέχεια η σιωπή θα θρυμματίζονταν από κάτι. Απλώς ένα χαμηλόφωνο επιφώνημα θαυμασμού, μόνο για μια στιγμή, ότι λιγότερο μπορούσε να ξεφύγει από την φόρτιση του πλήθους.
Και όσα είχανε προηγηθεί δικαιώνονταν πια από μία αληθινή ιστορία που άρχιζε να ξεδιπλώνεται μπροστά από τα αχόρταγα μάτια των θεατών, με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας...
της ιστορίας που έλεγε για κάποιον εξόριστο βασιλιά, την όμορφη βασίλισσα και τους πιστούς συντρόφους.
Αυτοί που αφηγούνταν τώρα πια, σε πλατείες μακρινών χωρών, επάνω σε ξύλινες εξέδρες, τη θλιβερή τους ιστορία.
Με φωτεινά χαμόγελα στα πρόσωπα για να ξορκίζουν το κακό κι ότι άλλο τους κυνηγούσε.


Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου