Απόκριες, Καθαρά Δευτέρα

Η βασίλισσα εμφανίστηκε στις ζωές των υπηκόων με μια αγκαλιά γεμάτη δώρα. Οι άνθρωποι σαστισμένοι από την παρουσία της άναψαν φωτιές στις πλατείες για να γιορτάσουν τον ερχομό της. Τα παιδιά πηδούσαν πάνω από τις πύρινες γλώσσες θέλοντας να δείξουν πως μπορούσαν να δαμάσουν το άυλο και το απόκοσμο αλλά οι γεροντότεροι τα έπιαναν από τα μανίκια και τα μάλωναν λέγοντάς τα πως κάτι τέτοιο είναι βλαστήμια. Κι έπειτα ήρθανε και οι μουσικοί με τα όργανά τους. Γκάιντες, ζουρνάδες, χάλκινα πνευστά, λύρες, κιθάρες, βιολιά, κρουστά όλων των ειδών και μεγεθών,  έπιασαν έναν μεθυστικό σκοπό, ταραντέλα, π' έπειτα από τρεις ημέρες και τρεις νύχτες ασταμάτητου παραληρήματος άρχισε να προκαλεί στα πλήθη το ντελίριο που γιατρεύει ακόμη και το τσίμπημα του σκορπιού. Πρώτοι τώρα οι γεροντότεροι πηδούσαν πάνω από τις πύρινες γλώσσες βγάζοντας από μέσα τους ακατανόητους ήχους και βρίζοντας τη γ@μ%3nη σοβαροφάνεια που τους είχε χαραμίσει όλη τους τη ζωή. Οι γριές άπλωναν φύλα επάνω στην πέτρα κι έφτιαχναν πίτες για να τραφεί ο κόσμος που δε νοιάζονταν να πεθάνει από ασιτία αλλά και την καταπιεσμένη ένταση των αιώνων η οποία, έτσι, άξαφνα, έσκαγε τώρα μέσα τους και τους χτύπαγε από τη μιαν άκρη του σύμπαντος μέχρι την άλλη. Και όλα όσα έως εκείνη τη στιγμή ήσαν ύψιστα και ιερά στα μάτια τους, φαίνονταν γυμνά, καχεκτικά και ανούσια πια. Και αυτό τους έκανε να πάλλονται με περισσότερη ένταση στο ντελίριό τους. Έπεσαν και οι τελευταίοι στο έδαφος βγάζοντας φωτιές από το στόμα, δάκρυα από τα μάτια, όλο τον πόνο και την θλίψη από μέσα τους για τα ανούσια που είχαν χαραμίσει έως τότε τις ημέρες και τους καιρούς τους...
Όμως κάποτε εμφανίστηκε επάνω στο λευκό του το άλογο ο πρίγκιπας με το χαμόγελο και το γέλιο του. Και τα όργανα σίγησαν με μιας, τα κεφάλια γύρισαν προς το μέρος του και τα αγριεμένα, τα γεμάτα από τρέλα βλέμματα καρφώθηκαν σ' εκείνον. Ήταν εκείνος που αν και για πρώτη τους φορά τον αντίκριζαν ήξεραν ότι είχε έρθει για να τους λυτρώσει. Κι εκείνος μίλησε. "Είχε φτάσει η Καθαρά Δευτέρα" είπε. Και πως "έμενε πια η τελευταία πράξη" για να καθαρίσουν τις έτοιμες ψυχές τους από τα βάρη και τον πόνο που τις τυραννούσαν.
Και τότε όλοι στάθηκαν στα πόδια τους κι άρχισαν με πάθος να ψάχνουν τους εχθρούς τους. Για να πέσουν στις αγκαλιές τους να κλάψουν και να ζητήσουν τη συγχώρεσή τους. Για να καθαρίσουν οι ψυχές τους.
Όταν όλα έγιναν με τον καλύτερο και συγκλονιστικότερο τρόπο, έφτιαξαν μεγάλους πολύχρωμους χαρταετούς και πήγαν στην πλαγιά του λόφου. Και τους άφησαν να ανέβουν ψηλά, να αγγίξουν τον ουρανό, στέλνοντας μία ευχή κι ένα μήνυμα προς τον δημιουργό τους. Με καρδιές, μέσα στα γδαρμένα σώματά τους, ανάλαφρες και καθαρές σαν ενός νεογέννητου παιδιού.

Εάν σας άρεσε η ιστοριούλα μας μοιραστείτε την και με άλλους.

Κοινωνιολογία των φρούτων

Ο κόσμος των φρούτων είναι στρόγγυλος κι επίπεδος. Όχι σφαιρικός. Όταν κάποτε στις κοινωνίες των φρούτων επικρατούσε η άποψη ότι ο κόσμος τους ήταν σφαιρικός και περιστρέφονταν γύρω από τον άξονά του ένα κερασάκι μίλησε ανοιχτά περί επίπεδου κόσμου, κατέληξε μέσα σε γυάλινο βάζο για το υπόλοιπο της ζωής του. Χρειάστηκε να περάσουν εκατοντάδες χρόνια για να αποδειχθεί ότι τελικά είχε δίκιο... μα τι να το κάνει; Η ιστορία του διδάσκεται πλέον στα νέα φρούτα εκθιάζοντας την οξυδέρκειά του αλλά αφήνοντας και υπονοούμενα για την ρήξη του με την εξουσία, με σαφή κατεύθυνση στην άποψη ότι κανένας δεν θα πρέπει να τα βάζει μαζί της ακόμη κι αν έχει όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος του.

 Ένας ακόμη μύθος που μέχρι και σήμερα επικρατεί στις κοινωνίες των φρούτων αφορά την ελευθερία των κινήσεών τους: "Το κάθε τι στον κόσμο των φρούτων προσδιορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τις επιλογές τού καθενός φρούτου οι οποίες χαράσσουν τις διαδρομές και γενικότερα τη πορεία της ζωής του". Ναι. Επάνω σε αυτόν τον μύθο της "προσωπικής ελευθερίας" στηρίζεται η εξουσία και πουλάει την ελπίδα και τα καραμελωμένα όνειρα για το καλύτερο μέλλον της κοινωνίας τους.
Μόνο την ύστατη στιγμή ορισμένα φρούτα έχουν το προνόμιο να αντικρίσουν την αλήθεια. Από ψηλά. Γραπωμένα από το ράμφος ενός σπουργιτιού ή από τα νύχια κάποιου πουλιού. Θαυμάζοντας την υπέροχη θέα αντιλαμβάνονται πόσο προσδιορισμένες τελικά είναι οι διαδρομές της ζωής τους. Το μόνο απροσδιόριστο τελικά σε όλα αυτά είναι αυτό το μαγευτικό ταξίδι.

Έπειτα από πολλά πολλά χρόνια, ακούν τις ιστορίες των πουλιών επάνω στα κλαδιά τους και τους απογευματινούς τσακωμούς τους για το εάν ο κόσμος τελικά είναι ψηλός ψηλός με κλαδιά ή χαμηλός κι αγκαθωτός σαν θάμνος. Τσίου.

Εάν σας άρεσε η ιστοριούλα μας μοιραστείτε την και με άλλους.

Ξύλινα αμαξάκια με κίνηση

"Αυτά τα οχήματα που βλέπετε κυρίες και κύριοι" φώναξε μετρώντας τις αναπνοές του ο θηριοδαμαστής που εκτελούσε και χρέη παρουσιαστή εκείνο το βράδυ στην παράσταση, "αυτά τα οχήματα κυρίες και κύριοι βγήκαν τόσο βιαστικά από τις σελίδες του βιβλίου της αγαπημένης μου κορούλας που δεν πρόλαβαν να αποκτήσουν πλήρως τις τρεις τους διαστάσεις".

Όλα τα φώτα στις εξέδρες αλλά και στη μεγάλη πλατεία κάτω από τη τέντα του τσίρκου είχανε σβήσει. Μόνο το κανονάκι έριχνε ένα λευκό φως επάνω στον θηριοδαμαστή αναδεικνύοντας τις ρυτίδες αγωνίας που με τον καιρό είχανε αποτυπωθεί μόνιμα επάνω στο πρόσωπό του. Εντωμεταξύ όλος ο θίασος είχε συγκεντρωθεί κοντά του, ο ένας δίπλα από τον άλλο, λίγο πιο πέρα από τον φωτεινό του κύκλο.

"Και όπως συμβαίνει κάθε φορά... κάθε φορά στην τελευταία μας παράσταση, αφού πρώτα σας ευχαριστήσουμε για το ζεστό σας χειροκρότημα, θα αποχωρήσουμε με τον δικό μας τρόπο, τον ίδιο που μας έφερε κοντά σας πριν από λίγο καιρό. Έπειτα τα φώτα θα ανάψουν για να αποχωρίσετε σιγά σιγά, κρατώντας για πάντα μέσα σας τη μαγεία αυτής της παράξενης νύχτας. Για πάντα". Έκανε μία βαθιά υπόκλιση, βγήκε από τον κύκλο του, έδωσε το χέρι στο κοριτσάκι που στέκονταν κοντά του και προχώρησαν προς τα οχήματα. Το ίδιο έπραξαν και τα άλλα μέλη του θιάσου κάτω από τα κόκκινα φώτα της τέντας που τώρα είχανε ανάψει κι έφεγγαν με την ένταση της Αυγουστιάτικης πανσέληνου.

Όταν τα ξύλινα αμάξια ξεκίνησαν με τον θίασο στο εσωτερικό τους, ένα νοσταλγικό βαλς άρχισε να ακούγεται από τα θεόρατα ηχεία του τσίρκου κι ο κόσμος σηκώθηκε από τις θέσεις του και άρχισε να χειροκροτά... και χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν τον λόγο δάκρυα γέμισαν τα μάτια τους κι ένα λυτρωτικό κλάμα άρχισε να βγάζει από μέσα τους ότι τους βάραινε τα τελευταία χρόνια.

Με πολύ αργή κίνηση τα αμάξια πήγαιναν το ένα πίσω από το άλλο, στη χωμάτινη περίμετρο της μεγάλης πλατείας, κάτω από την υφασμάτινη τέντα, ενώ ο ήχος της μουσικής δυνάμωνε μαζί με το χειροκρότημα, μαζί και με το κλάμα των θεατών, όσο εκείνα συρρικνώνονταν, όσο εκείνα μίκραιναν, μίκραιναν μίκραιναν... μέχρι το τέλος του τρίτου κύκλου που είχανε φτάσει στο μέγεθος μιας παλάμης... Και συνέχισαν τη πορεία τους προς το κέντρο της πλατείας, εκεί που το μικρό κορίτσι είχε αφήσει ανοιχτό το αγαπημένο του βιβλίο. Όταν έφτασαν κοντά του σκαρφάλωσαν επάνω του και χάθηκαν μέσα στις σελίδες.

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.

Μπάμπουσκα(ба́бушка) ή Ματριόσκα(Матрёшка) 2

Χρειάστηκε να περπατήσουμε πολύ. Να διασχίσουμε χιονισμένα βουνά, να περάσουμε μέσα από δάση, να κολυμπήσουμε σε ποτάμια για να περάσουμε στην απέναντι όχθη. Κυρίως μέσα στη νύχτα για να μη μας δουν. Σιωπηλές για να μη μας ακούσουν.

Ακόμη και τα μωρά μας συνήθισαν τη σιωπή και τώρα που μπορούν να κλάψουν ελεύθερα έχουν ξεχάσει πως είναι το κλάμα.

Ακόμη όταν χτυπάει κάποιο κλαδί δίπλα μας πεταγόμαστε από τις θέσεις μας. Γιατί όλα μοιάζουν με τους ήχους του πολέμου που αφήσαμε πίσω. Μα τίποτε δε μπορεί να συγκριθεί με τους ήχους του πολέμου που αφήσαμε πίσω. Τα πρόσωπα που μας προσπερνούν μας θυμίζουν τους δικούς μας ανθρώπους, τι να γίνονται άραγε; Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου καφέ μας πονάει γιατί μας θυμίζει τους ανθρώπους που λείπουν.

Αλλά ο Θεός γι' αντάλλαγμα φώτισε με χαμόγελο τα πρόσωπά μας. Και μας προσέφερε την ευλογία τού να είμαστε για πάντα όλες μαζί. Αυτό μας φτάνει. Είναι αρκετό για όποιον ξέρει τι πραγματικά μπορεί να χάσει. 

Το μόνο πια που έμεινε να αντιμετωπίζουμε είναι τα ψυχρά και πολλές φορές εχθρικά βλέμματα των ανθρώπων που για εκείνους είμαστε "οι ξένες". Ανθρώπων που δεν έχουν χάσει σχεδόν ποτέ τίποτε στη ζωή τους.
------------------------------------

Μπάμπουσκα (ба́бушка) ή Ματριόσκα (Матрёшка) 1

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.

Αποθηκευτικά για τα ραφτικά

Τα πολύ παλιά τα χρόνια, όταν τα αστέρια ήτανε τόσο χαμηλά που μπορούσες να γεμίσεις τις χούφτες του από αυτά εάν σκαρφάλωνες στην κορυφή ενός βουνού, υπήρχε ένας ξακουστός παραμυθάς.

Η φήμη του ήταν τόσο μεγάλη που οι άνθρωποι ταξίδευαν από τα πέρατα της γης μόνο και μόνο για να τον ακούσουν. Και ο κόπος τους ανταμείβονταν από τις ιστορίες που γέμιζαν τη φαντασία τους και που τους έδιναν τροφή για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Όμως το πιο παράξενο ήτανε τα δώρα. Αυτά  που τους προσέφερε, για τα οποία έλεγε ότι τα είχε φέρει από τους τόπους των αφηγήσεών του.

Παρόλο που ποτέ κανένας δεν τον είχε δει να φεύγει έξω από τα όρια του χωριού του, έβγαζε πάντα από το σακούλι του παράξενα αντικείμενα και μοίραζε στον κόσμο.

Κάποτε είχε βγάλει αυτό που οι ήρωες της ιστορίας του ονόμαζαν "χαρτί". Το έκανε μικρά μικρά κομμάτια στα έκπληκτα μάτια των ακροατών κι έδωσε από ένα στον καθένα. Όλοι με μιας το έβαλαν στο στόμα και το κατάπιαν παρόλο που τους φώναζε ότι δεν προορίζονταν για κάτι τέτοιο.

Κάποτε είχε φέρει μέσα σε ένα μικρό κουτί τη φωτιά. Οι ήρωες της ιστορίας του την ονόμαζαν "σπίρτα", αστείο όνομα για κάτι το τόσο τρομερό, γιατί μόλις αυτός τα άναψε πετάχτηκαν με αλαλαγμούς κι αρχίσανε να τρέχουν.

Κάποτε το σακούλι του ήταν γεμάτο από χρυσά νομίσματα, τα μοίρασε στο πλήθος κι εκείνο άρχισε να τα πετάει προς προς τον ουρανό για να σταθούν με τα άλλα αστέρια που βέβαια επέστρεφαν στα κεφάλια τους γιατί ήταν νομίσματα κι όχι όπως νομίζανε κίτρινα μικρά αστέρια. Νομίσματα από τους θησαυρούς των πειρατών, κάτι που δεν κατάλαβε κανένας.

Και δεν θα τα έλεγα όλα αυτά εάν δεν είχα βρεθεί κι εγώ εκεί και δεν είχα πάρει αυτά τα ξύλινα και τα μεταλλικά κουτάκια που κανένας άλλος δεν ήθελε.

Τα είχε φέρει όπως έλεγε από τον ράφτη του βασιλιά που μέσα τους εκείνος φύλαγε τα πολύτιμα κουμπιά της βασίλισσας, τις ασημένιες του βελόνες, τις χρυσές κλωστές του και τις σμαραγδένιες δαχτυλήθρες.

Παρόλο που δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε γιατί όπως είπαμε τα χρόνια ήταν τα πολύ παλιά και δε γνωρίζαμε από τέτοια, εγώ μετά χαράς τα κράτησα γιατί είχανε πολλές γωνίες με τις οποίες έκανα συλλογή τότε.

Όμως το βράδυ εκείνο κρύφτηκα για να δω τι τελικά συμβαίνει, τον ακολούθησα, μπήκα μαζί του στη σπηλιά, χωρίς να με καταλάβει, πήδηξα κι εγώ στην τρύπα που κι εκείνος πήδηξε...

 και να μαι τώρα εδώ.

Να ψάχνω τρόπο να γυρίσω πίσω καθώς μέσα στον κόσμο και τη φασαρία του κόσμου σας τον έχασα. Και μαζί με αυτόν έχασα και τον τρόπο της επιστροφής μου.

Όμως όταν γυρίσω θα έχω να αφηγηθώ ωραίες ιστορίες.

Κι έχω γεμίσει τον σάκο μου με καραμέλες, με πολύχρωμες χάντρες και καθρεφτάκια...  

Για να βγει και κάτι καλό από όλο αυτό...

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.

Στο πνεύμα του Αγίου Βαλεντίνου

Ποτέ μία αφορμή για δώρο σε γυναίκα δεν είναι "κακή αφορμή" και σίγουρα κάτι που μπορείς να αποφύγεις. Όποιος νομίζει πως τη γλυτώνει προσπαθώντας να απομυθοποιήσει την αφορμή, κάποτε την πληρώνει διπλά...

 Με την καλή έννοια πάντα....

Αγκρρρ...

Πέρυσι τι λέγαμε γι' αυτά;

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.

Μπόουλινγκ βατραχάκια

Έξι μικρά αδελφάκια, βατραχάκια, κουάξ, χαμογελούν έξω από το νερό.

Και τραγουδούν όλα μαζί το αγαπημένο τους τραγούδι: "Νια νια νια... δε θα μας πετύχεις"...

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.

Δημιουργικός πίνακας

Έκρυψε τους μαγικούς σπόρους της σε ένα χρωματιστό κουτάκι να μην τους βρουν τα ξαδέρφια της και τους καταστρέψουν.

Λογάριαζε να τους πάρει όταν θα έφευγαν το πρωί, να τρέξει μέχρι το "λόφο του Καλόγερου", στο σπίτι της Σοσάντρας, εκείνης της τρελο-τρελόγριας που τρόμαζε τον κόσμο.

Όλοι τους φοβόντουσαν τη τρελοτρελόγρια χωρίς όμως να έχουν κάποιο λόγο. Εκτός βέβαια το ότι την έβλεπαν στον ουρανό τις νύχτες, επάνω σε σκουπόξυλο να κυνηγάει πυγολαμπίδες.

Σε αυτή λοιπόν θα πήγαινε γιατί όλοι γνωρίζανε πόσο τους ήθελε τους σπόρους. Ήτανε νια και γέρασε αλλά ποτέ της δεν τους είχε.

Και θα τους έδινε με αντάλλαγμα:

Ένα της ξόρκι τρομερό!

Από τα ξόρκια που νικούν τη λησμονιά και φέρνουν πίσω τους ξενιτεμένους, όσο μακρυά κι αν έχουν φύγει.

Το όνομα της μαμάς και του μπαμπά θα έβαζε στο ζοφερό το ξόρκι, για να έχει αυτό προορισμό, μέχρι τα πέρατα της γης κι ακόμη παραπέρα. Για να τους φέρει πίσω. Γιατί παράγινε το κακό τόσο καιρό μακρυά της.

Κι ας λέει ο κόσμος ότι δεν πρόκειται ποτέ ποτέ τους να επιστρέψουν.

Πέρασε η νύχτα χωρίς ο ύπνος να την πλησιάσει. Μα αυτό δεν άλλαξε κάτι απ' όσα είχε λογαριάσει.

Και οι ξύλινοι, χρωματιστοί, μαγικοί σπόροι έφεραν τους γονείς της πίσω κι ας έλεγε ο κόσμος ότι δεν πρόκειται ποτέ ποτέ τους να 'ρθουν. Οι ίδιοι ξύλινοι, χρωματιστοί, μαγικοί σπόροι που εξαφάνισαν τη τρελο-τρελόγρια.
Κανένας δεν την ξαναείδε. Και τότε καταλάβανε πόσο την αγαπούσαν.

Ένα μικρό κορίτσι μένει πια στο σπίτι της, ίσως η εγγονή της. Τα βράδια τρέχει ξυπόλητο και κυνηγάει πυγολαμπίδες.

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.

Το μεταλλικό κουτί της Lillifee

- Τι μπορεί να κρύβει μέσα του αυτό το όμορφο μεταλλικό κουτάκι; Μήπως ένα γλυκό καφέ σοκολατάκι; ή ένα πιτσιλωτό χαρούμενο ελαφάκι; ένα μικρό ξανθό νεραϊδάκι;...

- Ωωω όχι, όχι. Αλλά θα σου ανοίξω μία χαραμάδα για να σε βοηθήσω.

 Κι έπειτα θα πάμε να φτιάξουμε μπισκότα.

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας. Εάν μοιραζόσασταν αυτή την ανάρτηση και με άλλους θα επιβραβεύατε την προσπάθειά μας.